فرش قرمز

 شهر فاو  قدم به قدمش آتش  بودو دود آنها که اهل جنگ بودند می گفتند فرماندهی عملیات را خود صدام حسین به دست گرفته قرار بود خیلی زود آنجا را پس بگیرد .خط از طرف لشگر قوامین شکسته شده بود و نیرو های دشمن از داخل کانال بیرون زده بودند صدا ی انفجار بقدری زیاد بود که از فاصله زیاد هم می شد شنید که چه  جهنمی بر قرار است بیشتر ماشین ها  سعی می کردند جسد شهدا و مجروحین را با خود بر گر دانند و مجرو حین زیادی بودند که نیاز به کمک داشتند.

سالها از آن روز ها می گذرد و گاهی وقتها یادی و یاری و هفته ای را به یاد آن روز ها با نشان دادن تصاویری کم رنگ از آرشیو و دیدار با فرزندان شهدا و … سپری می کنیم .

 زنی را می شناسم که در مقابل نعش چهار شهید قدم بر می داشت همسر دو پسر و یک برادر ، این تمام آن چیزی   هست که می شود گفت : هشت سال دفاع مقدس صحبت از تکرار ها نیست صحبت از یار ها نیست صحبت از توقعها نیست  نه هست توقع چرا نباشد نه از ملت  که کدام یک از مرد و زن این آب و خاک در طول این هشت سال  با جان و مالشان جنگ و دفاع را لمس نکردند. روی صحبت با آنهایی است که برای نشان دادن فرهنگ و شخصیتشان ساده بر روی هر فرش قرمزی پا می گذارند و نمی دانند که بودن امروزشان ثمره رفتن چه عزیزانی بوده . کدام یک از این سروران مدیران هر از چندی یک برگ  یا  چند خط از وصیت شهیدی را خوانده اند چند بار برای دیدار خانواده شهیدی رفته اند  وقتی دستشان را برای دوستی به سوی دیگران دراز می کنند چقدر به دستان قلم شده فرزندان این آب و خاک می اندیشند . وقتی  ژست و پرستیژ  زیبایی را در مقابل دوربین ها می گیرند چقدر به یاد چهره شیران و جوانان این آب و خاک هستند که بدنشان پودر شده و حتی جسدی هم ندارند و یا در گو شه بیمارستان ها چشم  به آسمان است هستند . نه اینکه بد باشد و یا هنوز ما بخواهیم که  همان گو نه  باشیم اما می گو ایم سروران عزیز آن همه خون حجامت ملت نبود که تن شما سالم بماند . آن سبزه زار های عشق و معرفت که در وصیت نامه هایشان نوشتند به انقلاب و امام و ارزشهایش پایبند باشید فرزندان این آب و خاک بودند و برای حفظ این سرزمین جنگیدن از ترک و عرب و شمالی و جنوبی گرفته تا اهل سنت و ارمنی و زرتشتی آری .ساده است رفتن و گفتن که ایران سرزمین مادری من است و روی فرش قرمزی که  سرخیش از لاله زار شهدای ایران هم پر رنگ تر است قدم بگذارند . اسماعیل راین در کتاب خود تحت عنوان  فراماسنری خود می نویسد لعنت بر دستی که به سوی دست بیگانه برای نابودی سرزمینش دراز شود .

پس کمی بیندیشید که  بر روی چه فر شی قدم می گذاریم و با چه دستی دست می دهیم.

جعفر صابری