دکترجعفر صابری
بیوگرافی .معرفی آثار . سوابق . فعالیتها و دست نوشته ها 
لینک دوستان

سكانس 19               

داخلي ـ غروب  ـ اتاق

اتاق محقر آنها دگرگون شده به اسباب زندگي آنها اضافه شده است وسايلي همچون (تلويزيون و يخچال و فرش) در اتاق ديده مي شود خدابس مشغول انجام دادن كارهايش است كه صداي مراد مي آيد.

                                                                مراد : ستاره . . ستاره .

خدابس توجهي نمي كند مراد وارد اتاق مي شود. 

                                                                مراد : مگه با تو نيستم اينهمه صدات ميكنم .

                                                                 خدابس : تو كي منو صدا كردي. . . گفتي ستاره

                                                                 مراد : از اين به بعد اسم تو ستاره است. . . اينجا شهره بايد اسم تو شهري باشد. . حالا پاشو بيا.

                                                                 خدابس : چيه بازم مي خواي اذيت كني.

                                                                  مراد : نه به خدا بيا ـ چشماتو ببند.

سكانس 20       

خارجي ـ غروب ـ حياط

خدابس چشمهاي خود را بسته و وارد حياط مي شود زهراخانم هم در آنجاست.

                                                                  مراد : چشماتو باز نكني ها .

                                                                  خدابس : باشه .

زهرا خانم با لبخندي حركات آنها را زير نظر دارد.

                                                                  مراد : حالا چشماتو باز كن.

خدابس : چشمهاي خود را باز كرده و موتور گازي قراضه اي را مي بيند كه به ديوار چسبيده است.

                                                                  خدابس : واي چقدر قشنگه.

                                                                  زهرا خانم : مباركه ان شاء ا...

                                                                  مراد : قابل نداره. از شركت دادن .

                                                                  خدابس : حتماً از كارت راضي بودن خواستن بهت جايزه بدن.

مراد : جايزه كه نه بايد نامه هاي شركتو اين ور و اون ور ببرم فقط خوبيش اينكه حقوقم بيشتر ميشه.

مراد : ديگه لازم نيست واحد سوار شم دوست داري بريم باهاش يه دوري بزنيم.

                                                                   خدابس : آره اما كجا بريم .

                                                                   زهرا : يه امامزاده بالاي خيابون هست جاي با صفايي .

                                                                    مراد : بپر برو چادرت را سرت كن بريم .

سكانس 21          

خارجي ـ غروب ـ داخل كوچه

مراد موتور را از در خانه بيرون مي آورد خدابس نيز بدنبال مراد بيرون مي آيد زهرا خانم بدنبال آنان مي آيد و تخم مرغها را به زير چرخ مراد مي گذارد مراد موتور را روشن كرده .

                                                                خدابس : زهرا خانم شما نمي ياين.

                                                               زهرا : (با لبخند) دخترم من كه نمي تونم سورا اين شم . خوش بگذرد.

سكانس 22      

خارجي ـ غروب ـ خيابان     

خدابس و مراد سوار موتور گازي در خيابان هستند و خوشحال با هم صحبت مي كنند مراد به سختي در حال ركاب زدن است.

سكانس 22             

خارجي ـ غروب ـ امامزاده  

خدابس و مراد بر روي صندلي مشرف بر امامزاده نشسته اند در حال خوردن بستني هستند.

                                                             خدابس : موتور خوبيه مباركه دست فرمونتم خوبه

                                                             مراد : آره خوبه اما پدر آدم در مياد اينقدر ركاب مي زنم.

                                                             خدابس : اي كاش ننم اينا بودن مي ديدند.

                                                          مراد : انشاء الله وقتي يه كم آبها از آسياب بيافتد با همين مي ريم                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 اونجا.

                                                           خدابس : (با خنده ) اگه تا اونجا بخواهيم برويم تو از نفس مي افتي.

                                                           مراد : راست ميگي جنازه ام به اونجا نمي رسد.

                                                           خدابس : دور از جون انشاء الله ماشين مي خريم.

                                                             مراد : جاي با صفائيه ها .

                                                             خدابس : آره دفعه ي ديگه با بچه مون مي آييم .

                                                             مراد : بچه . . .  نكنه

                                                             خدابس : (با سر اشاره ميكند) درسته

                                                             مراد : خوشحال بالا و پايين مي پره .

سكانس 23          

خارجي ـ ظهرـ حياط 

خدابس در حال شستن حياط است بدن او پف كرده است صداي در زدن مي آيد. زهرا خانم طول حياط را طي مي كند و در را باز مي كند.

                                                            زهرا : ستاره با تو كار دارن

                                                             خدابس : كيه

                                                            زهرا : از شركت آقا مراد اومدن دنبالت .

سكانس 24        

داخلي ـ ظهر ـ داخل ماشين

خدابس در صندلي عقب نشسته و مرد نسبتاً مسن در صندلي جلو نشسته است.

                                                           خدابس : حالا اين جشنتون كجا هست.

                                                           مرد : تو يه ساختمان بزرگ

                                                           خدابس : مراد از اين كارا نمي كرد كسي رو زحمت بده .

                                                           مرد : اي بابا چه زحمتي نا سلامتي همكارشيم (مرد كمي پريشان است)

سكانس 25       

خارجي ـ ظهر ـ جلوي بيمارستان

ماشين جلوي درب يك بيمارستان مي ايستد و سرنشينان آن پياده مي شوند .

                                                             خدابس : اينجا كه بيمارستانِ

                                                             مرد : چطوري بگم خانم كوهپايه .

                                                             خدابس : اين بود جشنتون . . مرادم چي شده.

سكانس 26         

داخلي ـ ظهر ـ پشت در اطاق عمل

خدابس پشت در اطاق عمل ايستاده و مرد مو سفيدي با او در حال صحبت كردن است .

رئيس شركت : وقتي داشته نامه ها را پست مي كرده با يك ميني بوس تصادف كرده دكترها گفتن خوب ميشه فقط بايد عمل روش انجام بشه . . . خانم كوهپايه من رئيس شركتشونم هر چقدر خرج عملش بشه ميدم شما نگران نباشيد.

پزشك از در اتاق خارج مي شود.

                                                            خدابس : آقاي دكتر چي شد .

                                                            پزشك : ‍(سري تكان مي دهد) متأسفانه پاهايش از كار افتاده.

                                                            خدابس : ديدي بدبخت شدم حاج آقا .

                                                            رئيس شركت : خانم كوهپايه خودتان را ناراحت نكنيد هرچقدر خرجش بشه بيمه ميده . . . خدا را شكركن كه كارگرامو بيمه كرده بودم .

سكانس  27                 

داخلي ـ شب ـ اتاق 

مراد دراز كشيده است زهرا خانم و خدابس وارد اتاق مي شوند . خدابس كمي دست پاچه است .

                                                            زهرا خانم : سلام آقا مراد

مراد سرش را به علامت تكان مي دهد .

                                                             زهرا : يه مسئله اي پيش اومده ، رئيس شركتتون بعد از اينكه ستاره خانم برگه اي امضاء كرد پاكزده زير همه چيزو  نمي خواد به گردن بگيره . فقط كمي پول از طرف بيمه به ستاره دادن . . خدا لعنتشون كنه از خدا و بيخبرا آخه به اينم ميشه بگي مسلمون . . . راستيتش خانومت روش نشد بگه با اجازتون براش يه كاري پيدا كردم كه انشاء الله از فردا بره سر كار.

                                                             مراد : خوبه اول پاهامو . . حالا هم غيرتمو مي خواهيد ازم بگيريد. . اگه نتونم كار كنم بر مي گرديم ده .

                                                           خدابس : مراد آخه تو با اين وضعيت چه طوري مي خواي كاركني .

                                                           مراد : بايدم بپرسي چه طوري ، اگه تو از خانه فرار نكرده بودي اين همه بدبختي نداشتيم . . اين مصيبتها . . اين زمين گير شدنها . . همش تقصير توئه .

زهرا از جاي خود بلندشده و از اتاق خارج مي شود .

                                                           زهرا : با اجازتون .

                                                           خدابس : مراد بذار يه روز برم سركار اگه بد بود ديگه نمي رم به خدا منم ميتونم خرجمونو در بيارم.

سكانس   28

داخلي ـ ظهر ـ سالن شركت

خدابس مشغول بسته بندي كردن جعبه هاست . پسر جواني در جلوي او ايستاده است و او هم مشغول كار است اما بيشتر حواسش به خدابس است .

سكانس     29

خارجي ـ ظهرـ حياط

خدابس از در خروج وارد حياط مي شود و از لاي در به بيرون نگاه مي كند و با دست اشاره مي كند وايستا . بدن خدابس بيشتر پف كرده و شكم او جلوتر آمده .

                                                             خدابس : زهرا خانم . .زهرا خانم

                                                            زهرا : چيه ستاره . . . خسته نباشي . . . چرا اينهمه ناراحتي

                                                            خدابس : بيا اين كثافتو ببين

                                                             زهرا : كيه . .

                                                             خدابس : يكي از همكاراست 2 ماهِ كه همه جا دنبالم مي آيد.

زهرا تكه چوبي را از گوشه حياط بر مي دارد .

                                                                    زهرا : الان درستش مي كنم .

                                                                    خدابس : دعوا درست نكني . . شر ميشه مراد مي فهمه ديگه نمي زاره برم سركار . .اگه به زدن بود كه خودم مي تونستم درستش كنم يه جوري با حرف

سكانس    29

خارجي ـ ظهر ـ كوچه

زهرا و خدابس از خانه خارج مي شوند .

                                                                 زهرا : كدومشونِ

                                                                 خدابس : اون پسره قد بلنده

                                                                  زهرا : چه خوشگلم هست بي شرف

                                                                  خدابس : زهرا خانم

                                                                  زهرا : شوخي كردم . . . هوي پسر

                                                                  پسر جوان : بله با منيد

                                                                  زهرا : خجالت نمي كشي دنبال زن مردم مي اُفتي اينجا تحويل كميته بدمت پدرتو در بيارند. . شوهر اينم مي تونست تو خيابونا دنبال اين و اون باشه اما رفته جبهه كه يكي مثل تو راست راست بچرخه .

                               پسر جوان : بخدا من نمي دانستم ايشون شوهر دارن.

                             زهرا : خاك توي سرت اين شكم پف كرده رو نمي بيني واقعاً كه . . اين دور و ورا ديگه نمي بينمتا.

بقال سر كوچه (رحيم آقا )از مغازه خارج مي شود .

                                                               رحيم : مشكلي پيش اومده زهرا خانم

                                                               زهرا : نه خير رحيم آقا . . دستتون درد نكنه (روبه پسر جوان ) برو ديگه.

پسر جوان راه خود را كج ميكند و مي رود .

سكانس      30

خارجي ـ ظهر ـ حياط

زهرا و خدا بس وارد حياط مي شوند زهرا مي خندد و خدابس هم به دنبال او مي آيد .

                                                                 زهرا : ديديش مثل گچ شده بود . . (با تمسخر) من نمي دونستم ايشون شوهر دارن . . خاك تو سرش كنم. . فرق بين زن شوهر دار و دختر و نمي فهمه .

زهرا بر مي گردد و مي بيند كه خدابس نشسته و به ديوار تكيه داده و شكم خود را گرفته است .

                                                                 زهرا : چي شد .

                                                                  خدابس : الان يك هفته است كه درد ميكنه.

                                                                  زهرا : به مراد گفتي.

                                                                   خدابس : (از درد به خود مي پيچد) آخه چي بگم حرف بزنم ميگه                                                                                                                 .                                                                ديگه نمي خواد بري سركار.

                                                                  زهرا : بلند شو بريم يه گل گاو زبون بدم بخوري سرحال بشي .

 

 

 

 

 

[ جمعه نهم اسفند ۱۳۸۷ ] [ 18:37 ] [ روابط عمومی دفتر آقای دکتر جعفر صابری ]

.: Weblog Themes By Iran Skin :.

درباره وبلاگ

معرفی: جعفر صابري

متولد بیست و یکم آذر ماه هزارو سیصدو چهل شش هجری شمسی مصادف با دوازدهم دسامر 1967 میلادی در حوزه 2 زنجان (شهر ابهر)، فارغ التحصيل رشته هاي ساختمان .سينما . مديريت دولتي و علوم ارتباطات و روابط بین الملل ,روانشناسی و عکاسی ،مدرس ،محقق، تهیه کننده و کار گردن ،مخترع و کار آفرین ...
بعلت شغل پدر كه نظامي بود كودكي و نوجواني را در شهرهاي مختلفي به سر برد. سن  بلوع وي كه همزمان با انقلاب اسلامي در ايران بود در شهر دامغان سپري شد وي مي گويد:

قوره نشوده مویز شدیم.

با شروع حركتهاي انقلابي وي فعاليت نوشتاري خود را شروع كرد و در سال 58 اولين مجله خود را تحت عنوان پيام طالقاني به چاپ رساند. فعاليت تئاتر وي از سال 56 آغاز شده بود ولي 58 اوج گرفت در سال 1362 با عظيمتي به تهران  گروه هنری میثاق را راه انداخت و با دوستان هم سن وسال خود به کمک کمیته فرهنگی جهاد سازندگی که آن روز ها هنوز وزارت خانه نشده بود راهی مناطق جنگی شد و برای رزمندگان تئاتر و موسیقی اجراء می نمودند.
در سال 1365 فعالیت فرهنگی خود را در سپاه پاسداران  به عنوان پاسدار افتخاری (برای سربازی)ادامه دادوی خیلی زود متوجه شد که با روحیه وی سازکار نیست و بعنوان بسیجی کار فرهنگی را دنبال کرد. پس از جنگ وی تحصیل را دنبال کرد و درآموزش و پرورش هم معلم پرورشی بود. فعالیت های پرورشی و هنری برای کودکان و نوجوانان وی بعنوان مدیر هنرستان چند سالی خدمت کرد و سپس برای تحقیق و مطالع بیشتر شغل های اداری را ترک کرد.
فعالیت مطبوعاتی وی از سال 1357 آغاز و تاکنون ادامه دارد.
سایر فعالیتها و تالیفات استاد صابری  در  قسمت انتهایی همین وبلاگ آمده است ضمن آنکه بد ندیدم تا تعدای از دست نوشتهای دکتر صابری را در این وبلاگ جهت آشنای بیشتر شما درج نمایم .
                                                                        با تشکر از شما بازدید کننده محترم    
    
امکانات وب