سکوت سرشار از ناگفتنی ها!

بیش از چهارده است که بطور رسمی مینویسم و اگر از من سوال شود آیا هر چه خواستی نوشته ای ؟میگویم خیر!

بسیاری از اندیشه هایم را هرگز نتوانسته ام بنویسم و بسیاری ا نیز نوشتم و بعد نا چار پاک نمودم و یا هرگز آنچه در دلم بود و باید می نوشتم نوشتم .

اما یک واقعیت در طول تمام مدت کاریم هرگز مطلب فرمایشی و دستوری ننوشتم و آنچه نوشته ام از روی عشق و علاقه شخصی و نیاز قلبی بوده بیش از هزار مورد نوشته از داستان ،مقاله ،شعر،نمایشنامه ،قطعه ادبی ،فیلمنامه و ... اما سخت ترین و دردناک ترین آنها همان مطالبی بوده که هرگز ننوشته ام و این ننوشتن نه از بابا بوده که فرصت نشده نتوانستم بنویسم و این برای یک نویسنده بسیار دردناک است که نتواند بنویسد و همیشه به این فکر کند که اگر عمر یادری ننماید تا فرصت آن نانوشته ها دست دهد چه خواهد شد!

نانوشته ها همان نا گفته ها هستند و در زندگی بیشتر ما آدم ها بسیار مطالبی هست که هرگز نمی توانیم بگوییم و این بسیار دردناک است.

خیلی هارو میشناسم که بی مهابا هر چه در دل و ذهنشان است را می گویند و هیچ مراعاتی در بیان احساساتشان ندارند .

این موضوع که انسان بتواند اندیشه هایش را بگوید به تربیت و آموزش هایش باز می گردد و همیشه خوب یا بد نیست اما جای اندیشه دارد که آیا میتوان و باد هر آنچه به ذهن و دل داریم بگوییم و آیا میشود مواعات حال و احوال دیگران و حتی خود را ننمود و راحت حرف دل را زد و بعد هم بگویک که راحت شدم خوب کردم که گفتم !

بیشتر آدمها در درگیری های لفظی به راحتی هر چه در دل دارند را به زبان می آورند و بی خبر از تخریب حاصله دلخوش هستند که آنچه دوست داشتند را گفتند و این برایشان اهمیت دارد که حرفشان را زده اند همین.

من دلگیرم از بسیاری از نانوشته ایم اما خرسندم از بسیاری ناگفته هایم و سکوتهای که کرده ام ! و راستش شرمنده از بسیاری مطالب که گفته ام و ای کاش هرگز نمیگفتم .

امیدوارم زین پس بیشتر شنونده باشم تا گوینده و بیشتر بنویسم تا بیان نمایم پیشنهاد می نمایم شما نیز هر وقت لازم دیدید چیزی را بگویید ابتدا خوب بیندیشید و اگر توانستید بگویید و بنویسید حتی برای دل خودتان برای گفتن خیلی مطالب وقت بسیار است اما هنر نگفتن هنری شایسته است .

یا حق

جعفر صابری