آب نیست!

وقتی آدما عادت میکنن به اینکه هروقت کلید برق را بزنن لامپ روشن بشه و یا شیر آب را باز کنند و آب بیاد وقتی عجب میکنند که چراغ روشن نشه و آب از شیر نیاد !

کتاب چه کسی پنیر مرا برداشت و یا خورد نوشته اسپنسر جانسون دقیقاً به این نکته از زندگی ما انسان ها اشاره میکند که چقدر به فکر آینده هستیم و چطور در حال زندگی میکنیم ؟

ما چنان درگیر زندگی حال هستیم که کمتر به آینده می اندیشیم آینده خود و فرزندانمان !اینکه به دنبال کسب درآمد بیشتر و یا ساخت ساختمان و کار هایی از این دسته بسیار مهم است و شایسته اما اگر جسم ما و یا محیط زیست ما به دلیل همین رفتار هایمان نابود شود چه ؟

ما هر روز صد ها و یا هزار ها بار به جسم و جان خود و دیگران لطمه میزنیم و نابود می کنیم آنچه سرمایه اصلی مان است ، نابودی محیط زیست یکی از همین موارد است که در دراز مدت به جان و جت معلمان نیز صدمه وارد می سازد .

بشر در کره خاکی کوچکی زندگی میکند که بسیار محدود است و امکاناتش کفاف این همه رشد و توسعه را ندارد !ما باید بدانیم بشر امروز که به فکر داشتن سرمایه از جمله طلا و جواهرات است اگر در اتاقی محبوس شود که هوایش به مرور کم می شود حتی با داشتن میلیارد ها ثروت خیلی زود جان خواهد داد.

ما باید بدانیم وقتی آب های آشامیدنی ما را نابود می سازیم خیلی زود از تشنگی خواهیم مورد!

و همینطور در زندگی هایمان وقتی داشته هایی مانند والدین ،فرزندان و یا دوستان و اقوام خود را از دست بدهیم دیگر این سرمایه معنوی را خواهیم داشت و رفتار ها و گفتار هایمان باعث این بحران خواهد شد! بحرانی که قبل از هر کس خود شما را نابود می سازد !

رفتارو گفتار های امروز ما نابود کننده آینده ما خواهد بود اگر به آنها بیندیشیم ،یکی از مهمترین تربیت های ما برای نسل بعد اندیشیدن به رفتار ها و گفتار هایمان است ما به عنوان والدین و معلمین یا دوستان باید به عزیزانمان البته بعد از فراگیری لازم برای خویشتن تربیت خوب اندیشیدن خوب گفتن و خوب بودن را بیاموزیم !

اینکه امروز فرهنگ رانندگی ما و یا برخورد های اجتماعی مان ضعیف شده نتیجه همین نداشتن تربیت اجتماعی است این که ما بعد از نزدیک به نیم قرن هر روز در برخورد های اجتماع ایمان کمتر اصول اخلاقی را رایت میکنیم به دلیل نداشتن تربیت لازم است و جای هیچ تعجبی نخواهد بود که نسل بعد از ما نیز به مراتب رفتاری ناشایست تر از امروز را تجربه نماید.

راهکار درست و منطقی این است که هرچه سریعتر به تربیت خویش مشغول شویم و باور داشته باشیم که با تربیت خیش تاثیر مستقیمی به تربیت دیگران و در کا جامعه ارائه خواهد شد .

توقع تغییر در دیگران آرزویی است محال و دست نیافتنی چرا که هم انسانها دوست دارند محیط زندگی شان تغییر نماید نه خودشان و این فاجعه است !

به امید این که رسانها و مسئولین امر تربیت اول به تربیت و بعد آموزش توجه لازم را داشته باشند و ما نیز به فراگیری درست زندگی همت نماییم و اول از خویش و بعد محیط اطرافمان کمک کنیم ،و در این خصوص به محیط زیستمان نیز توجه نماییم.

یا حق

جعفر صابری