خدابس

khodabas

سكانس 1  ( A ـ 1 )            

داخلي ـ سالن همايش  

سالن همايش مملو از جمعيت است از دور ، سن را مي بينيم كه سخنران پشت تريبون رفته جمعيت نيز در حال تشويق كردن هستند .

سخنران : افتخار دارم تا جايزه هيئت علمي را مبني بر بهترين مقاله ي علمي آقاي (نفس در سينه ي حاضرين حبس مي شود)نه خير دانشجوي رشته پزشكي خانم ستاره كوهپايه تقديم كنم.

در ميان جمعيت دختر جواني حدود 21 ساله كشيده ،سفيدروبا موهاي خرمايي و حالت دار «ستاره» كه در كنا ر او زن حدود 40 ساله اي نشسته ،بلند مي شود مادر خود را در آغوش مي گيرد و به سمت سن حركت مي كند زن در جاي خود نشسته تشويق مي كند و اشك مي ريزد .

سكانس 2        

خارجي ـ غروب ـ جاده

از دور جاده اي خاكي مي بينيم كه دختري بر روي آن مي دود از پشت سر دو دختر به او نزديك  مي شوند دختر جلويي كتاب ها و دفتر هايش به زمين مي ريزند. دختر ها به او نزديك شده و در جمع كردن كتاب ها به او كمك مي كنند. از پشت سر ميني بوس به آنها نزديك شده و از آنجا به سرعت رد مي شوند. نزديك مي شويم به داخل جاده رفته و از پشت ، ميني بوس را نگاه مي كنيم.

سكانس 3    

 خارجي ـ غروب ـ داخل كوچه هاي روستا

كوچه اي باريك كه ديوارهاي گلي دو طرف آن كشيده شده اند. همان سه دختر وارد كوچه مي شوند سر يك دو راهي دو دختر از يكي ديگر جدا شده، خداحافظي كرده و تنها به سمت دوربين حركت مي كند. جلو مي آيد نظر او به سمت پشت دوربين جلب مي شود خود را به كنار ديوار مي كشد دست خود را به ديوار مي گذارد نگاه او را دنبال مي كنيم در امتداد نگاه او پسر سربازي با ساك و يك چفيه  روي شانه هايش ، او وارد خانه اي مي شود، بغض گلوي دختر را فشار مي دهد و اشك هاي شادماني در چشمهاي او جمع شده است.

سكانس 4      

خارجي ـ غروب ـ حياط خانه

دختر جوان در خانه را باز كرده وارد حياط مي شود و شروع به شادي كردن  مي كند زني از ايوان خانه با عجله فرياد مي زند.

مادر خدابس: چته خدابس . خدا لعنتت نكنه الان ميگن دختره ديونه شده.

 از پله به سمت پايين حركت كرده و دختر هنوز در حال اشك شادي است مادر دست دختر را مي گيرد.

                                                      مادر خدابس : مگه با تو نيستم.

دختر با شادماني به مادر نگاه مي كند.

                                                      خدابس : اومده ـ ـ ـ ـ ـ اومده

                                                      مادر خدابس: كي اومده چرا اينطوري ميكني.

                                                      خدابس: مراد از سربازي اومده.

مادر دست خود را به دهان خدابس ميگذارد.

                                                      مادر خدا بس: هيس ـ ـ ـ ـ ـ حرفشونزن.

                                             خدابس : (با چشماني حيرت بار) چرا ! مگه قرار نبود بعد از سربازي                                                                       مراد بياد خواستگاريم .

مادر به سمت ايوان حركت مي كند و از پله ها بالا مي رود.

                            مادر خدا بس : درسته ـ‌ ـ ـ ـ اما مگه خبر نداري دو هفته پيش بين بابات و                                                                         عموت چه دعوايي شد ـ ـ ـ‌ هنوز زخم بيل عموت روي سر بابات خوب نشده .

خدابس به سمت ايوان مي رود.

                                            خدابس: ما چه كار كنيم خُب

                                            مادر خدابس : نمي دونم . . . اما اگه حرفشو بزنيم حسابت  با كرامُ الكاتبين .

                                            خدابس : اَه

خدابس رو به پله هاي منتهي به ايوان مي نشيند و دستهاي خود را زير چانه اش مي زند .

سكانس 5         

خارجي ـ شب ـ روي ايوان

خدا بس روي ايوان خانه ايستاده و به پنجره اي كه پشت آن چراغ گردسوزي روشن است نگاه مي كند از در خانه مردي كه سر خود را بانداژ كرده وارد حياط مي شود از بالاي ايوان او را  نگاه مي كنيم افسار الاغي بر دست اوست مرد طناب الاغ را به گوشه اي مي بندد دستهاي خود را با استفاده از آبي كه در يك آفتابه مسي است مي شويد و وضو مي گيرد خدابس همچنان در جاي خود ايستاده است پدر از پله ها بالا آمده نگاهي به او مي اندازد.

                                              پدرخدابس : چرا اينجا وايستادي

                                              خدابس به خودش مي آيد

                                              خدابس : سلام

                                              پدر خدابس : گفتم چرا اينجا وايستادي

                                              خدابس : گرمم بود

                                              پدر خدابس : توي خورجين يكمي گوجه فرنگي آورده ام پاشو بيار بالا .

سكانس 6       

 داخلي ـ شب ـ اتاق

خدابس با چشمهايش به مادر اشاره مي كند و مادرش هم به او اشاره مي كند پدر  در حال خواندن قرآن است مادر يك استكان چاي جلوي پدر مي گذارد .

                                              پدر : ( رو به خدابس ) شنيدم مراد اُمده مثل اينكه خدمتش تموم شده .

                                             خدابس : آره تموم كرده يعني قرار بود كه تموم شه .

                                             پدر : فكرشو از سرت ببر بيرون ديگه نمي خواد بهش فكر كني ـ ـ ـ اگه بخواهي بهش فكر كني ، اصلاً  حقشو نداري ـ ـ ـ اگه اون رفيق راه بود و راه  و رسم رفاقت مي دونست داداشتو تو جبهه به كشتن نمي داد و خودش برگرده ـ ـ‌ ـ  اگه معرفتشو داشت او نوقت كه اومده بود مي اُ مد مي گفت : اومدم غلاميتوكنم .

                                             خدابس : بابا تازه امروز رسيده .

                                             پدر : از دم در خونشون تا دم مزرعه چقدر راه كه نتونسته بياد ـ ـ ـ با اون كارهايي كه عموت اون هفته كرده بهتره اين طرفها پيداش نشه . . . .اين حرفهايي كه بهت زدم به پسر قاسم هم گفتم كه بهش بگه .

خدابس به سرعت اتاق را ترك ميكند.

                                             مادر : واقعاً اين كارو كردي .

                                            پدر : ها مگه چيه .

                                            مادر: آخه دلش ميشكنه .

                                            پدر : تو نمي خواد غصه دلش رو بخوري . . . من خودمم مي خوام . . استغفرالله يه                     فكري مي كنم . . . آخه نميشه كه اونا اونطوري . . . منم دخترمو بزارم تو سيني.

سكانس 7        

خارجي ـ صبح ـ داخل كوچه

خدابس بقچه اي زير بغل زده و در حال حركت است بر سر پيچي ناگهان پسر جواني به جلوي او مي رود.  

                                                              مراد : سلام

                                                              خدابس : مراد

                                                              مراد : ها چيه خشكت زده

                                                              خدابس : خوش آمدي (اخم مي كند ) اما قرار نيست ما همديگر و ببينيم (اشك درچشمهايش حلقه مي زند ) بابام گفته ، مگه بهت نگفتن

                                                             مراد : اي بابا اگه به دعواي بابام و بابات بود ، به حرفهاي اونا تمامي اهالي ده بايد اثاث شونو جمع مي كردن و مي رفتن .

                                                            خدابس : اين دفعه فرق ميكنه هنوز جاي بيل داداشت روي سر بابامه 17 تا بخيه خورده .

                                                            مراد : غصه نخور . . . خودم درستش مي كنم .

دو دختر كه سر دو راهي امتداد كوچه ايستاده اند نظر مراد را به خود جلب مي كنند .

                                                          مراد : دختراي مشت حسنن .

                                                         خدابس : آره باهاشون مي رم مدرسه .

                                                         مراد : هنوز مدرسه ميري . . چقدر مونده .

                                                         خدابس : يكسال تا تصديقم .

                                                          مراد : تو برو مدرسه من خودم با بابات صحبت مي كنم .

                                                         خدابس : بابا و ننه خودت چي ؟

                                                          مراد : اونا كه راضي اند . . . بعدازظهر همون جاي هميشگي .

سكانس 8      

خارجي ـ بعدازظهر ـ كوچه باغ

داخل كوچه باغ ده مراد پاي راست خود را به ديوار تكيه داده . . . ما قسمت سمت راست مراد را مي بينيم مراد سر خود را پايين انداخته ـ خدابس از قسمت سمت راست نزديك مي شود وقتي به چند قدمي او مي رسد نزديك ديواري كه مراد به آن تكيه داده است مي ايستد.

                                                           خدابس : شيري يا روباه

                                                           مراد : شير شيرم بخدا

                                                           خدابس : آره معلومه يعني باهاش صحبت كردي

                                                           مراد : پس چي كه صحبت كردم اينم جاش

سمت چپ صورت خود را نشان مي دهد كه كبود شده است .

                                                           خدابس : واي چي شده ؟!

                                                           مراد : جاي دست بابات. . . درد مي كنه اما بالاخره قبول كرد.

                                                          خدابس : يعني قبول كرد .

مراد : قبول كه نه (به سمت پايين حركت مي كند ) اما گفتش هر وقت                                                                                                                                                                      مستقل شدي اجازه ميده تو رو با خودم ببرم ـ تا اون موقع هم نبايد همديگر و ببينيم .

                                                           خدابس : مي خواي چيكار بكني .

                                                  مراد : عقد مي كنيم . . . ميرم شهر كار مي كنم وقتي مستقل شدم ميام

                                                   مي برمت .

                                                    خدابس : نه ديگه بازم مي خواي بري .

                                                    مراد : زياد طول نميكشه . . . دو سه سال .

                                                    خدابس : اُوه . . .  آره منم وايستادم

                                                    مراد : يعني بي خودي يه چك خورد يم.

                                                    خدابس : نه الان ميگم. . .با هم ميريم شهر تو كار مي كني منم مواظبتم.

                                                     مراد : حتماً . . . بابات با بيل از وسط نصفم ميكنه.

سكانس 9         

خارجي ـ غروب ـ داخل دريا

مراد با ساكي در دست وارد حياط مي شود .

                                                           مراد : خدابس ، خدابس ، . . . ، زن عمو

مادرخدابس از پله ها پايين آمده.

                                                           مادر : سلام مراد جان ـ خوبي زن عمو .

                                                           مراد : ها زن عمو خدابس كو.

                                                           مادر : بالا . . خير باشه .

                      مراد : شناسنامه اش رو آوردم (اشاره به ساك مي كند) امروز دارم مي رم  شهر . . . اومدم واسه خداحافظي . . . اي كاش ميشد خدابس هم با من بياد شهر . . ما كه حلال هميم .

                        مادر : مي دونم پسرم ، عموتو كه ميشناسي . . . بهتره حرفي نزني . . اين دختره ديروز اصرار كرد عموت سرخ و كبودش كرد صداتو شنيد گفت دلش نمياد ازتون خداحافظي كنه.

سكانس 10                  

داخلي ـ غروب ـ داخل ميني بوس

مراد وارد ميني بوس مي شود بر روي يك صندلي دو نفره مي نشيند برخي از مردم ده وارد ميني بوس مي شوند اما هنوز كسي كنار مراد ننشسته . ميني بوس باز شده زني خميده كه با چادر صورت خود را پوشانده است با بقچه اي در دست و در كنار مراد مي نشيند .

آغاز موزيك

شب شده است مراد از پنجره به بيرون نگاه مي كند دست خود را بر روي جيب خود مي گذارد متوجه چيزي مي شود آن را در مي آورد. مي بيند شناسنامه است .

                                                           مراد : واي شناسنامه اش .

نظر زني كه در كنار مراد نشسته به مراد جلب شده؛ مراد مات و مبهوت به شناسنامه نگاه مي كند .

                                                          صداي زن : لازم نيست اين همه راه رو تا ده برگردي شناسنامه روبدي.

زن چادر خود را از روي سر بر مي دارد . . . زن همان خدابس است .

سكانس 11              

خارجي ـ ظهر ـ ترمينال اتوبوسها

از راه دور ترمينال اتوبوسها را مي بينيم ـ خدابس و مراد از لابه لاي اتوبوس ها در حال حركتند.

                                                         مراد : بايد برگرد و سمت . . . كار بدي كردي راه افتادي اومدي .

                                                         خدابس : من گفتم تو خوشحال مي شي .

                                                          مراد : خوشحال مي شم چرا كه نمي شم . . . اگه عموم بفهمه كه تا حالا                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

                                                          فهميده ديگه تو ده راهمون نمي ده .

                                                          خدابس : پس الان مي خواي منو بفرستي قتلگاه .

خدابس قهر مي كنه و راهش را مي كشد و ميرود. مراد به دنبال خدابس مي رود .

                                                                      مراد : خدابس ـ خدابس

                                                                     خدابس : چيه صدام مي كني دارم بر مي گردم دهمون ديگه .

                                                                     مراد : آخه من بدم نمياد كه تو پيشم باشي .

                                                                     خدابس : پس كه چي .

                                                                      مراد : آخه اينطوري نمي تونيم برگرديم ده . . . بابا من همون مرادم كه تو لشكر امام حسين شمشير مي زدم حالا چي شده كه فكر مي كني هرمله اي يزيدم .

                                                                     خدابس : حالا مي شه برنگردم . يه چند وقتي اينجا مي مونيم بهم كه حلاليم بعدش وقتي بر گرديم يادشون رفته . . . باشه .

خدابس نگاهي مظلومانه به مراد مي اندازد.

سكانس 12           

خارجي ـ غروب ـ حياط خانه

مراد و خدابس وارد حياط خانه اي كه وسط آن حوض كوچكي دارد مي شوند با پير زني در حال صحبت كردن هستند.

                                                                 زهرا : خونة خوبيه ، كرايه زيادي هم نمي خوام فقط حوصلة دردسر رو ندارم (نگاه مي كند) مي بينم كه وسايل زيادي هم نداريد ـ يه چراغ علاء الدين دارم مي دهم بهتون . . يه كم ظرف روحي هم تو انباره . به اتاقي كه چند پله به آن منتهي مي شود اشاره مي كند.

سكانس 13           

داخلي ـ شب ـ اتاق

مراد در گوشه اي از خانه نشسته و پاهاي خود را بغل كرده است .خدابس با كتري و يك سيني و چنداستكان وارد اتاق مي شود .

                                                                 خدابس : چه خانم خوبيه اين زهرا خانم.

                                                                 مراد : زن خوبيه حالا بايد چه كار كنيم .

                                                                 خدابس : چي رو

                                                                 مراد : هيچ ظرفي هيچ وسايلي اينجا نداريم .

                                                                 خدابس : خوب تهيه مي كنيم. . .  زهرا خانم كمكمون مي كنه .

مراد عصباني شده از جاي خود بلند شده پرخاش مي كند.

                                                                 مراد : كمكمون مي كنه آره . . تا كي ميشه بگي . . من هنوز كار ندارم هيچي نداريم . . با اين پولي هم كه دارم معلوم نيست تا كي دوام بيارم.

                                                                 خدابس : مراد جان ،امروز اولين روزي است كه اومديم شهر.

                                                                 مراد : سالي كه نكوست از بهارش پيداست اين اولشه تا آخرش معلومه چه بلايي مي خواد سرمون بياد.

                                                                  خدابس : اولش خوب بوده . . يه صاحبخونه به اين خوبي تازه كلي كمكمون كرده

                                                                  مراد : اَه تو نمي فهمي هميشه اينطوري نيست.

مراد مي خواهد از در اتاق خارج شود كه زهرا خانم وارد اتاق مي شود و در دست او چند پتو و متكا است .

                                                                  زهرا : كجا رفت .

                                                                  خدابس : مي بينيد تو رو به خدا . . اولين روز جا زده

                                                                  زهرا : اشكال نداره . . بايد هم نگران باشه. . اينارو بگير . . گفتي تو تهران كسي رو نداري؟

                                                                  خدابس : نه

                                                                 زهرا : والله چه دلي داريد شما. . فردا بگو بياد كارش دارم.

                                                                 خدابس : دستتون درد نكنه. . به روي چشم.

سكانس 14          

داخلي ـ صبح ـ اتاق   

مراد از خواب بيدار مي شود نور خورشيد فضاي خانه را پر كرده است. مي بيند كه خدابس در اتاق نيست بلند مي شود شلوار خود را در وسط اتاق پيدا مي كند دست در جيب خود كرده پولها را در آورده و نگاه مي كند شروع به پوشيدن لباس مي كند كه صدايي از حياط مي آيد از پنجره بيرون را نگاه مي كند خدابس و زهرا خانم وارد حياط مي شوند در دست خدا بس يك نان و كمي پنير است. مرا د لباس خود را در آورده و در رخت خواب مي نشيند خدابس وارد مي شود.

                                                                 مراد : كجا بودي

                                                                 خدابس : سلام . . رفته بودم از بقالي سر كوچه يه چيزي بخرم . . نانوايي هم سر خيابونه . . زهرا خانم گفت دو تا خيابون بالاتر بازار ميوه و تربار است.

مراد مات و مبهوت به خدابس نگاه مي كند و خدابس هم مشغول فراهم كردن صبحانه است.

                                                                خدابس : بعد از صبحونه با هم بلند ميشيم ميريم كار برات پيدا مي كنيم. . . اما قبلش بايد بري پيش زهرا خانم.

                                                                مراد : چرا. چي شده

                                                                خدابس : نمي دونم حتماً كار ي داره . . (سفره را پهن مي كند)بفرما صبحونه .

سكانس 15        

خارجي ـ صبح ـ داخل ايوان خانه 

مراد از در اتاق خارج مي شود و خدابس به دنبال او

                                                                مراد : تو نمي خواد بياي ، برو تو

                                                                خدابس : مي خوام بيام .

مراد اخم مي كند خدابس به داخل اتاق مي رود . . مراد در اتاق زهرا خانم را مي زند جوابي نمي شنود به سمت در خروج حركت كرده كه زهرا خانم وارد حياط مي شود.

                                                               زهرا خانم : سلام آقا مراد

                                                               مراد : سلام كاري داشتيد.

خدابس از پنجره نگاه مي كند.

                                                              زهرا خانم : ميشه يه لحظه بيايد بيرون.

مراد و زهرا از در خانه خارج مي شوند.

سكانس 16      

خارجي ـ صبح ـ جلوي درب خروج

مراد و زهرا در حال صحبتند.

                                                               زهرا : اين نشاني رو بگير. . يه شركت خصوصي تو خيابون جمهوري ان شاءالله كه جور ميشه. . يه آدم قابل اطمينان مي خواستن.

                                                                مراد : ممنونتم خانم . . نمي دونم چي بگم .

                                                                زهرا : هيچي فقط اين دختر و اذيت نكن. . . مارو هم رو سفيد كن. . . در اين مورد لازم نيست چيزي به زنت بگي .

سكانس 17                    

داخلي ـ غروب ـ اتاق

 مراد  وارد اتاق مي شود خدابس در حال زمين گذاشتن قابلمه است .

                                                                 مراد : (باخوشحالي ) پيدايش كردم

                                                                 خدابس : چي رو

 به سمت جلو حركت مي كند پايش به قابلمه خورده و غذا به روي زمين مي ريزد

                                                                 مراد : نسوزي چرا هول شدي . . . اشكال ندارد فداي سرت . . منو ببين كار پيدا كردم

                                                                 خدابس: چه كاري ؟

                                                                 مراد : سرپرست يه جايي توي يه شركت بزرگ

                                                                خدابس : كجاس ؟ خيلي مهمه نه.

                                                                مراد : همه كارشون به من دادند . . .  يه آبدارخونه از اين اتاق هم بزرگتر .

                                                                 خدابس : اِ . . . خيلي خوبه نه . . . ديدي گفتم ديروز قاطي كرده بودي. . . شاممون حروم شد .

                                                                 مراد : اشكال نداره . . .  مي ريم بيرون .

سكانس 18                   

خارجي ـ شب ـ داخل خيابان

مراد و خدابس در پياده روي خيابان راه مي روند .

                                                                 خدابس : دستت درد نكنه خوشمزه بود

                                                                 مراد: بابت ديروز ببخشيد

                                                                 خدابس : اي بابا ، اما انتظار نداشتم اينقدر زود جا بزني .

                                                                 مراد : آخه ،  ديروز خيلي ترسيده بودم ، خسته بودم.

                                                                 خدابس : زهرا خانم ميگه اگه تو مسجد محلشون فرم پر كنيم از طرف كميته ي امداد بهمون وسايل مي دن.

                                                                  مراد: اول برو بپرس .

                                                                  خدابس : پرسيدم . . .  فرم هم پر كردم .

                                                                  مراد : اِ‌ يه دفعه مي گرفتي مي آوردي ديگه . خدابس ، همينطوري هم كه نيست ، بايد بيان سر بزنن .

سكانس 19               

داخلي ـ غروب  ـ اتاق

اتاق محقر آنها دگرگون شده به اسباب زندگي آنها اضافه شده است وسايلي همچون (تلويزيون و يخچال و فرش) در اتاق ديده مي شود خدابس مشغول انجام دادن كارهايش است كه صداي مراد مي آيد.

                                                                مراد : ستاره . . ستاره .

خدابس توجهي نمي كند مراد وارد اتاق مي شود. 

                                                                مراد : مگه با تو نيستم اينهمه صدات ميكنم .

                                                                 خدابس : تو كي منو صدا كردي. . . گفتي ستاره

                                                                 مراد : از اين به بعد اسم تو ستاره است. . . اينجا شهره بايد اسم تو شهري باشد. . حالا پاشو بيا.

                                                                 خدابس : چيه بازم مي خواي اذيت كني.

                                                                  مراد : نه به خدا بيا ـ چشماتو ببند.

كار افتاده.